RobIII

Afgelopen zaterdag zijn we naar de Julianatoren in Apeldoorn geweest met onze Luca die 11 augustus jongstleden 2 is geworden. Papa heeft 2 weken vakantie dus we nemen het er van; een dagje zwemmen, vliegtuigjes kijken op Eindhoven airport, pretparkje, dierentuin...you name it.

Nu moet ik zeggen dat de algehele ervaring bij de Julianatoren prima was. Het was er dolgezellig en dankzij de korte wachtrijen (de ritjes zijn dan ook doorgaans wat aan de korte kant) is het nergens echt lang wachten. Dat is natuurlijk super als je een tweejarige bij je hebt; die hebben een attentiespanne van ongeveer 8 seconden (de onze althans ) en wachten is doorgaans niet hun sterkste kant. Dus wat dat betreft zit je bij de Juliantoren geramd. Als je de kleine een beetje bezig houdt in de wachtrij is het zo gepiept en heb je voor je het weet alweer een ritje achter de rug en ben je op weg naar het volgende ritje.

Waarom deze post dan onder de categorie "rants" staat? Dat ga ik je nu vertellen. Man, man, man. Wat heb ik me doodgeërgerd. Het begon al bij het eerste ritje: een behoorlijk tamme versie van een 'octopus' zoals we die kennen van de kermis. We hebben Luca'tje erin gezet, evenals alle andere ouders, en werden toen verzocht om ons terug achter de 'dranghekjes' te begeven zodat we op veilige afstand zouden staan. Toegegeven, de afstand was wel hééél erg veilig, maar regels zijn regels en dus ga je daar netjes achter staan. Behalve 1 blonde taart, een jaartje of 35, met 3 koters van een jaar of 4; ruim ouder dan onze Luca dus. Zij vertikte het, ook na meermaals door het personeel te zijn vermaand, zich net als alle andere ouders achter de 'dranghekjes' te gaan staan. "Ja maar, zo kan ik toch niet op mijn kinderen passen?" ging het. In eerste instantie heb je nog begrip, maar dat gaat snel over als ze er een dusdanige heisa over gaat staan maken dat je je afvraagt waarom je überhaupt je koters dan in dat ding zet. Alsof je kunt ingrijpen als je er naast staat En de 'controller', die meneer naast de grote rode noodstop-knop, die is er voor niets? En alle andere ouders, die zich wel schikken naar de regels, zijn gek
Nadat mevrouw, onder luid protest, met veel poeha eindelijk achter het 'dranghekje' was gaan staan heeft de octopus hooguit een minuut een behoorlijk tam ritje gemaakt terwijl mevrouw met een rood aangeschoten kop (ja, kop ja, want de term 'hoofd' is 'r niet gegund) zenuwachtig stond te hupsen. Bah Als je je koters, die inmiddels overigens ruimschoots voldoende besef moeten hebben om niet raar te gaan doen in dat ding, niet vertrouwt: zet ze er dan niet in! En wat mankeert er dan aan de opvoeding van je koters? En wiens schuld is dat? Taart!

"Die van ons" met zijn "schamele 2 jaar" heeft zich, overigens de hele dag, voorbeeldig gedragen. Nog geen piep; op een huiltje na toen 'ie gevallen was. Nu zeg ik niet dat wij zulke goede ouders zijn; we hebben ook gewoon geluk met Luca die wel erg makkelijk is. Maar het is ook een wildeman die ontzettend onbezonnen tekeer kan gaan. En toch durf ik hem wél in dat ding te zetten en, al stonden die hekjes aan de andere kant van 't park, had ik er blind vertrouwen in dat meneer netjes zou blijven zitten.

Goed, wat attracties later sta je te wachten voor de brandweer-autootjes. Het hekje gaat open, mensen worden 'geteld' en de atracties vullen zich. Blijkbaar glippen er zo nu en dan wat teveel mensen door en eer ik dus met de kleine bij de attractie ben (want ik hou niet van ellebogenwerk en loop gewoon rustig met de kleine op de arm naar die attractie toe) ben ik te laat en zit alles vol. Helaas pindakaas. Ik leg het uit aan de kleine en ga weer netjes terug in de rij staan. Nu sta ik echter vooraan, zodat we de volgende 'rit' dus zeker aan de beurt zijn. Niet dus.

Terwijl de attractie langzaam tot stilstand komt hoor ik achter me verschillende(!) ouders al tegen de kleine zeggen: "En nu vlug rennen! Zoek er maar snel één uit! Vlug!" terwijl de wachtrij 'geopend' wordt voor de nieuwe rit. Het hekje is klam open of ik word door kinderen én ouders, links en rechts, voorbij gestuifd. En niet te zuinig. Ik moet 15 meter lopen, met de kleine op mijn arm, en eer ik bij de attractie ben zit 't weer vol en staan alle papa's en mama's lekker zelfvoldaan met hun kroost te kijken naar hoe we wéér terug de rij in moeten. En dat, zonder een piep van onze kleine, die hooguit wat beteuterd keek.

Kijk, dat ik niet zo van de ellebogen ben; mijn schuld. Slappe zak. Zacht ei. You name it. En dat onze kleine dat waarschijnlijk door mijn voorbeeld ook wordt: likely. Maar, come on, waar moet het heen met de wereld? Het is écht bij de beesten af. We leven in een dusdanig ikke-ikke-ikke maatschappij dat de ouders hun kinderen dusdanig vroeg beginnen met 'trainen' dat ik me afvraag of het ooit nog wel goed komt. Waar is de schappelijkheid van 'vroegah' gebleven? En schaam je je als ouder dan niet dood als je je kroost zo over zo'n klein mannetje laat heen walsen? Schaam je je als mens niet dood dat je überhaupt iemand passeert die vooraan in de rij staat? Dat je kind dat besef (nog) niet heeft; dat kan niemand ze kwalijk nemen. Maar als ouder geef je dan het juiste voorbeeld en loop je netjes 'in de rij' naar je plekje toe. Ik liep écht niet te slakken, ik werd gewoon voorbij gespurt.

Begrijp me niet verkeerd; ik hoef geen medelijden en 'ons manneke' is écht niet dusdanig 'heilig' voor ons dat iedereen die 'boe boe' tegen hem doet op het schavot moet. Maar als ik, op dat moment, mijn 'remmingen' in mijn hersenpan niet had gehad in mijn violente gedachtegangen, dan waren er doden gevallen. Ga je schamen, stuk tuig!

En dat is nog niet alles; als je denkt alles meegemaakt te hebben maak je, voor een derde keer op één dag, een dergelijk voorval mee. Je staat in de rij voor de 'treintjes' en staat (weer) na netjes je beurt af te wachten vooraan in de rij. De volgende rit zijn we dus aan de beurt. Terwijl de treintjes aan hun laatste ronde beginnen zie ik achter mij 2 kinderen, wederom 4+ jaar oud, over de omheining stappen op het 'perron' zodat ze mooi meteen vooraan staan (een plek waar ik graag met de kleine had gezeten zodat 'ie een mooi uitzicht heeft, we hebben er netjes op gewacht en die 'eer' viel deze keer mooi uit). Ik moet me inhouden om er iets van te zeggen en gelukkig zegt 'de papa' er iets van: hij roept z'n koters terug: "Hey! Niet doen! Terugkomen!". De koters kijken om, lachen, en draaien zich terug. En ik zie 'papa' een "ach laat maar" wuiven. Ik kooooooookte! Waar is die shotgun als je er één nodig hebt?

Goddank greep het personeel, een jongen van ik schat tussen de 16 en 18, in en gebood de kinderen terug in de rij te gaan staan. En daarvoor mijn respect: ik weet niet of ik, op die leeftijd, zo had durven 'opstaan' tegen het uitschot dat daar z'n kroost stond te negeren. "Papa" was een behoorlijk intimiderend uitziend persoon en ik heb dan ook niets dan lof voor de jongen die zonder blikken of blozen die vent eens vertelde waar 't op stond en z'n kroost terug floot. Je weet tegenwoordig nooit, voor je het weet trekt zo'n figuur z'n 'vrekke bek' open en heb je de poppen aan 't dansen.

We hebben mooi vooraan in de treintjes gezeten en genoten van het ritje. We hebben trouwens (mama incluis) allemaal vreselijk genoten van deze dag; laat dat duidelijk zijn. Maar er zijn van die momenten... er zijn van die lui die je kruist op je pad des levens die je dusdanig het bloed onder je nagels vandaan weten te halen...

Kunnen we niet eens allemaal verplicht op fatsoenscursus? Eens een keer rekening leren houden met een ander? Gewoon gezellig, zij aan zij, ons leven spenderen in plaats van ikke-ikke-ikke en de rest kan...? De vervaging van de 'ongeschreven regels' is evident. Hoe lang nog voor je niet eens meer bij je buurman voor een kopje suiker terecht kunt?